Intuïtie — die stille, innerlijke vorm van weten — raakt ondergewaardeerd in een wereld die vooral rekent, verklaart en meet. Ook ik worstelde met dat spanningsveld. Als wetenschapper was ik gewend me alleen te baseren op feiten, logica en bewijs. Toch leerde ik in zes jaar opleiding bij Margriet van Bentem, en via jarenlange ervaring met het geven van consulten, in samenwerking met mijn vijf zintuigen te navigeren . Door aandacht te geven aan wat zich niet direct laat meten — energie en intuïtie.

Toen Einstein zes jaar oud was, kreeg hij van zijn vader een kompas. Terwijl hij naar het kompas keek en zag hoe de naald altijd naar het noorden wees, besefte hij dat er iets onzichtbaars was dat hij niet kon zien. Iets dat zijn zicht oversteeg. Later zei hij dat dit zijn eerste ontmoeting met een idee was. Dat de natuur onder het oppervlak complexer en dieper is dan het oog kan waarnemen. En dat als je goed naar de natuur kijkt, je misschien een glimp kan opvangen van iets diep verborgenes.

De onzichtbare leidende kracht van het instrument, werd een metaforisch kompas voor Einstein zelf, dat hem voortstuwde richting een verkenning van het universum om haar complexiteit te begrijpen. Het bleek de katalysator te zijn voor een buitengewone reis van wetenschappelijke ontdekking waarbij dat intuïtie evenveel aandacht verdient als rede.

De onzichtbare dimensie van verleden, heden en de toekomst. Een leven waarin hij zijn passie leefde om de complexiteit van het universum te begrijpen. Hij volgde zijn eigen koers, vaak onbegrepen, maar gedreven door een diep verlangen te begrijpen wat onder de oppervlakte schuilgaat. Einstein leeft voort in wat hij zelf hielp blootleggen: de vierde dimensie, waarin tijd geen rechte lijn is, maar een veld van mogelijkheden.

Mijn kompas is nieuwsgierigheid. Of het nu gaat om wetenschap of om de verborgen wetten en schatten van de natuur — een drang tot begrijpen en verbinden.